23 juni 2018
Rtlnieuws.nl
Marloes werd op haar 28ste weduwe: ‘Rouw is een onzichtbaar en eenzaam proces’
22 juni 2018
De Gelderlander
‘We trouwden drie weken voor hij stierf’
20 juni 2018
Omroep Gelderland Radio
Koffiegast bij Rob Kleijs
‘De fraaie schrijfstijl geeft weliswaar een harde realiteit weer, maar doet qua samenstelling en woordkeuze zo nu en dan haast poëtisch aan. Dit, in combinatie met haar schrijnende verdriet én grote kracht maakt dit boekje, bescheiden van omvang maar groots qua inhoud!’ Recensie Hanneke Tinor – Centi
“In mooie, korte hoofdstukken worden door Marloes emoties in woorden gevangen. Eigen ervaringen én die van andere weduwes vormen samen een waardevolle, gevoelige handreiking voor iedereen die te maken heeft met rouw.” – Karin Kuiper
‘Een kwetsbaar verslag van het grote verlies van je geliefde, dicht op de huid en recht uit het hart geschreven’ – Petra van Rij, Founder Stichting De Jonge Weduwe
‘Marloes Harkema kan heel helder verwoorden hoe het voor een jonge vrouw is om in een rouwproces terecht te komen. Welke onzekerheden, vragen en kwetsbaarheden dan op je pad komen. Maar ook welke veranderingen je doormaakt en de kracht die je hierin kunt vinden. Haar schrijven zal herkenning en steun bieden aan mensen die een dergelijk proces door moeten maken.’ – Mieke Ankersmid, schrijfster van ‘Verlaat Verdriet’, en ‘Mindful omgaan met verlies’.
Ik ben gisteren begonnen in het boek; Nu is nog zo zonder jou.
Ik kwam de titel tegen tijdens zoektocht naar boeken over rouw. Na het plotselinge overlijden van mijn man 1 mrt 2023 al meerdere boeken gelezen om een weg te vinden. De titel van dit boek kwam meteen binnen. Dit boek raakt mij enorm, zoveel herkenning hoe ik mij voel maar soms niet weet te omschrijven. Door het boek te lezen komen er gelukkig weer veel emoties los.
Fijn te horen Johanna, sterkte met het overlijden van jouw man, zo plotseling.
Ik heb dit boek in een dag gelezen omdat ik niet kon stoppen. Nou ja, geregeld moest ik stoppen met lezen vanwege mijn tranen….
Mooi geschreven, kwetsbaar en raak. En o zo herkenbaar. Ik ben ruim een jaar geleden mijn man verloren en bleef achter met onze zoontjes. De rauwe rouw waar ik zelf middenin zit, kwam er door het lezen van je boek weer dubbel en dwars uit. Niet fijn, maar toch ook weer wel. De herkenning en het gegeven dat eigenlijk alle (jonge) weduwen door dit proces gaan is een soort van troost. Ik heb inmiddels vele rouwboeken gelezen, maar deze trof me het meest.
Dank je wel Ivanka voor je reactie op het boek. Ik heb zelf ook zoveel gehad aan de ervaringen van lotgenoten, dat was zo’n opluchting. Warme groet, Marloes
Twee maanden geleden ben ik op 26-jarige leeftijd, mijn vriend verloren. Ik voelde me onbegrepen en eenzaam in mijn verdriet.
Vooral leeftijdsgenoten weten niet goed hoe ze met rouw en verlies moeten omgaan. Ze negeren het uit angst of proberen me op te beuren.
Die pikzwarte periode vindt men toch vaak eng en onhandelbaar. Terwijl hij toch zo nodig is. In mijn zoektocht naar rouwliteratuur vond ik vooral literatuur over partners van middelbare leeftijd. Het was fijn veel herkenbaarheid en acceptatie te vinden in je boek.
Dankjewel hiervoor.
Dank je wel voor je reactie. Ik wens je veel sterkte om het gemis van je vriend bij je te dragen. Warme groet, Marloes
Dank, duizendmaal dank Marloes dat je jouw verhaal wilde delen met de wereld. Als therapeut én vooral mens diep onder de indruk van hoe je woorden hebt kunnen geven aan het rauwe, grillige, energieverslindende proces dat we rouw noemen. Het heeft mij opnieuw bewust gemaakt hoe belangrijk het is om er te zijn voor iemand met verlies. Er zijn, zonder woorden, zonder troost, zonder lichtpuntjes, maar gewoon aanwezig.
Lieve groet,
Judith Stoker
Marloes, wat fijn om je te lezen! Jij zo jong, en ik al 73, maar zóo veel herkenning! Vooral in de onconventionele wijze waarop je reageert. Het ‘loslaten, ik word er boos van’, het verdriet bij je willen houden, maar ook in de donkerste krochten willen duiken om je gevoel te omschrijven ipv de kelderdeur dichthouden. Mijn liefste is pas een maand geleden overleden, na 54 jaar samen, en een ziekbed van 8 jaar. Net als jij schrijf ik elke dag aan hem alsof hij nog leeft.
Ik wou dat je om de hoek woonde, dat ik met je kon praten. Waarschijnlijk red ik het wel, maar verdomme, ik weet het niet zeker.
Liefs.
Je boek heeft een paar weken op de tafel naast de bank gelegen voordat ik er in durfde te beginnen. Wat een herkenning, prachtig beschreven… Na het twee keer van voor naar achter te hebben gelezen, pak ik het nu regelmatig op en sla een willekeurige bladzij open. Door jou teksten voel ik wat ik al wist: ik ben niet alleen, ik ben niet raar, en ik mag nog steeds volop in welke vorm dan ook rouwen!
Dank je!
Dank je wel voor je boekje. Wat beschrijft het mooi ook mijn gevoelens en gedachten. Ik ben dan wel niet zo’n jonge weduwe als jij-ik was 60 toen mijn man stierf- maar toch is veel hetzelfde. Ik heb nog niet eerder ook mijn gedachten zo nauwkeurig verwoord gezien. Dat doet me goed. Dank je